Πάολι

I

(Paoli). Επώνυμο δύο Κορσικανών στρατιωτικών.

1. Πασκουάλε (Μπάστια 1725 – Λονδίνο 1807). Σπούδασε στη Νεάπολη. Μετά το τέλος των σπουδών του ακολούθησε τον στρατιωτικό κλάδο και έγινε αξιωματικός στον στρατό της Νεάπολης. Την άνοιξη του 1755 γύρισε στην Κορσική, όπου η τοπική Εθνοσυνέλευση τον είχε ανακηρύξει αρχηγό και στρατηγό. Ο Π. όμως αντιμετώπισε από την πρώτη στιγμή την αντίδραση των διαφόρων αυτονομιστικών ομάδων. Παρά το γεγονός αυτό, κατόρθωσε να πραγματοποιήσει διάφορες μεταρρυθμίσεις και ίδρυσε το πρώτο πανεπιστήμιο του νησιού. Στην εξωτερική πολιτική εξομάλυνε τις σχέσεις με τη Γένοβα, δεν άργησε όμως να αντιμετωπίσει ισχυρότερο εχθρό, τη Γαλλία. Παρά τον ηρωισμό του ως στρατηγού και την αγγλική υποστήριξη, οι Γάλλοι επιβλήθηκαν. Ο Π. κατέφυγε τότε στο Λονδίνο και γύρισε στην πατρίδα του κατά τη Γαλλική επανάσταση, στα ιδεώδη της οποίας προσχώρησε. Πιστός στον καθολικισμό, ήρθε ωστόσο σε αντίθεση με τους Γάλλους επαναστάτες και στράφηκε και πάλι προς την Αγγλία για υποστήριξη. Τελικά γύρισε στο Λονδίνο απογοητευμένος και ασχολήθηκε αποκλειστικά με τη μελέτη της ιστορίας της Κορσικής, αναζητώντας επιχειρήματα για την υποστήριξη των απόψεών του.

2. Υάκινθος (1702 – 1768). Πήρε μέρος στην επανάσταση του 1734. Το 1735, μαζί με τον Τζιαφέρι, εξελέγησαν αρχηγοί του στρατού της Κορσικής. Συγκάλεσαν τότε γενική συνέλευση των αντιπρόσωπων των κατοίκων της Κορσικής και κήρυξαν το νησί ανεξάρτητο. Ο Υάκινθος Π. πολέμησε εναντίον των γαλλικών στρατευμάτων, αλλά το 1739 αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το νησί και να ζητήσει άσυλο στη Νεάπολη, όπου διορίστηκε διοικητής συντάγματος που το αποτελούσαν αποκλειστικά Κορσικανοί πρόσφυγες.

Ο Κοροικανός στρατιωτικός Πάολι Πασκονάλε.

II

(Paoli). Επώνυμο 4 Ιταλών φιλοσόφων.

1. Αλέξανδρος (1839 – 1906). Διετέλεσε καθηγητής της ιστορίας της φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Πίζας. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την αρχαία ελληνική φιλοσοφία. Ανάμεσα στα έργα του τα κυριότερα είναι: Οι ηθικές αντιλήψεις του Σωκράτη (1875), Μελέτη για την ηθική του Αριστοτέλη (1879), Οι βασικές αντιλήψεις του Τζ. Πιλ στη λογική και στη φιλοσοφία (1877), Ο Χιουμ και η αρχή της αιτιότητας (1880-82) και Η ιδέα του ανθρωπισμού του Πάστορ (1904).

2. Ιγνάντιος-Φίλιξ (1818 – 1885). Διετέλεσε καθηγητής της φιλοσοφίας στο μοναστήρι των Αγίων Ιωάννη και Παύλου της Ρώμης. Το 1854 πήγε στην Ιρλανδία, όπου ίδρυσε το μοναστήρι του Αγίου Παύλου στο Δουβλίνο, και το 1883 διορίστηκε αρχιεπίσκοπος των καθολικών στο Βουκουρέστι, όπου έχτισε ναό. Το φιλοσοφικό έργο του βασίζεται αποκλειστικά στον χριστιανισμό.

3. Ιούλιος-Καίσαρ (1845 – 1911). Ως φιλόσοφος βασιζόταν στις φυσικές επιστήμες. Το φιλοσοφικό σύστημά του το ανέπτυξε στο τρίτομο έργο Φυσιόκοσμος (1880, 1884, 1894). Έγραψε επίσης τα φιλοσοφικά έργα Έρωτας και εργασία (1875), Το επιστημονικό οικοδόμημα (1875), Για μερικά σημαντικά ζητήματα, (1906), Η ιδέα του σύμπαντος (1909) κ.ά.

4. Καίσαρ (1840 – 1902). Διετέλεσε καθηγητής της παλαιογραφίας στο Ινστιτούτο Ανώτερων Σπουδών της Φλωρεντίας, διευθυντής του Ιταλικού Ιστορικού Αρχείου και συνεργάτης πολλών ευρωπαϊκών περιοδικών. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την ιστορία, την οποία ερμήνευε με βάση τις φιλοσοφικές αντιλήψεις του.